A23: De investeringslast van de energietransitie voor de lage middenklasse moet gedragen worden door de overheid.

Argumentatie alinea 1: Veel van de nodige investeringen om emmisies te verlagen zijn onmogelijk te financieren voor gezinnen met een laag tot matig inkomen. Dit is dus inclusief de grote groep in de samenleving die geen spaarbuffers heeft en geen extra leningen kan aangaan.
Als deze groep bijgevolg dan vervuiler wordt omdat ze niet met de energietransitie mee konden, dan dreigt energiearmoede.

Argumentatie alinea 2: De overheid heeft in principe een veel hogere kredietwaardigheid dan de armste gezinnen en kan dus de investering dragen. Het is belangrijk om dit echt als eenmalige investering en niet als wederkerende overheidslast neer te zetten. Juist omdat de bijna alle bovengenoemde investeringen zichzelf terugverdienen binnen een decennium en daarna nog jaren winst genereren.

Argumentatie alinea 3: Betaalbaarheid. Ongeacht van positie t.o.v. begrotingsdiscipline, moet het ook als sociaal beleid te rechtvaardigen zijn. Dit punt gaat voornamelijk over de groep mensen zonder ademruimte (geen spaargeld, geen mogelijkheid voor nieuwe leningen) niet over de groep die aan het stikken is (sociale huurwoningen, negatieve balans op de rekening tegen einde van de maand).
Daarnaast is het ook fijn dat dit het standpunt indekt tegen kritiek dat het onbetaalbaar zou zijn.

Argumentatie waarom lage middenklasse i.p.v. lage inkomens: De tweede groep is volgens mij alomvatender. In dat het ook een grote groep bevat dat niet noodzakelijk geholpen is door dit standpunt. Hoewel ik ook de noden in die groep onderschrijf en gelukkig al andere goede standpunten op dat vlak heb gezien.